Weekend in Dallas/Fort Worth

Dag 15 en 16 

Vandaag staat een bezoek aan de Fort Worth stockyards op het programma, een deel van de stad waar ze al heel lang vee verhandelen. Ons vervoer in de vorm van Uber werd besteld en even later kwam die netjes aan gereden. De Uberchauffeur die we deze keer hadden was een echte spraakwaterval en wist ons veel over de regio te vertellen, de verre afstand vloog op die manier zo voorbij. Toen we op onze bestemming aankwamen was het 11u en om 11.30u zou de eerste dagelijkse veedrijving plaatsvinden, oftewel een optocht van cowboys met de typische Texaanse longhorns door de straat. Klokslag half 12 kwam de stoet aan een traag tempo voorbij, hun collega's in de stierenloop in de stad Pamplona zijn veel sneller. ;-)

De wijk is zeer gezellig en na de cattledrive kon men kuieren langs de winkeltjes en restaurantjes. In het Cowtown Coliseum kochten we kaartjes voor Pawnee Bills Wild West show die om half 3 begon. In die show werden er allerlei kunstjes met paarden, longhorns en cowboys opgevoerd maar die kon uiteraard niet beginnen zonder het Amerikaanse volkslied, zowat elke show of wedstrijd start hier op die wijze.

Om 4u kwamen de koeien nog eens door de straat gewandeld en aansluitend is er ook elke keer een 'gunfight'. Gunfight is een ander woord voor toneelstukje op cowboy wijze waarbij af en toe een (vals) geweerschot valt en dit allemaal op humoristische wijze.

 Om iets te eten gingen we later naar Billy Bobs, een grote amusementshal waar je kan poolen, iets eten of drinken, shoppen en natuurlijk naar countrymuziek luisteren. Het plaatselijke radiostation zond hier op dat moment nog een radioshow uit met lokale vedetten die elk nog live hun zangkunsten mochten vertonen. Het zal best gezellig zijn als er wat meer volk geweest was maar zondag lijkt hier geen uitgangsdag.

Om terug naar de camping te gaan bestelden we weer een Uber terug, althans dat was ons plan. Toen we wilden betalen liep het helemaal fout, telkens gaf Uber een foutmelding bij zowel PayPal als Mastercard. Zonder bankkaart kan je dus onmogelijk een Uber bestellen, dus daar stonden we ,30 kilometer van onze camper met enkel 40$ op zak. Een andere optie was een taxi bellen maar voor die afstand zal je wel de hoofdprijs betalen dus gingen we alvast op zoek naar een geldautomaat. Hier probeerden we wat geld uit te krijgen maar ook dat mislukte, dubbele pech dus. Peter kreeg het idee om naar de politie te stappen dus gingen we in een vlakbij gelegen hotel vragen waar er een politiebureau is. De receptioniste liet ons eerst ons verhaal doen en gaf dan het adres maar blijkbaar kreeg ze medelijden met onze situatie en vroeg hoeveel geld we nog hadden. Prompt ging ze bellen met een taxibedrijf waar ze veel mee samenwerken en na wat onderhandelen en zeker wel 3x vermelden dat we echt wel te vertrouwen waren vertelde ze ons dat we werden opgehaald met een taxi die ons zou wegbrengen voor 40$. Ik had die erg vriendelijke dame wel rond haar nek kunnen vliegen van blijdschap. Een half uurtje later werden we opgepikt door een chique auto met zachte lederen zetels waar je erg comfortabel in zat. Bij aankomst moesten we onze laatste centen neertellen maar we waren eindelijk op onze bestemming. Lang geleden tijdens een schoolreis heb ik dat nogal eens meegemaakt, toen moesten we ook onze laatste centjes bijeenleggen om een trein naar huis te nemen omdat we de bus gemist hadden. Remember de stad Namen, Nancy Janssen ;-)

Het probleem met de niet werkende bankkaarten werd later opgelost toen we contact opnamen met de bank. Er zou namelijk een groot probleem geweest bij World Online in België maar ze gingen het oplossen. Dat was een zorg minder maar daar sta je dan in het land van de creditcards waar bijna alles mee betaald wordt. Of zou het misschien al een cyberaanval zijn van die vriendelijke mijnheer in Rusland?

Ons oorspronkelijk plan was om na Dallas nog zuidelijker te rijden naar de stad Austin maar we gaan dat niet doen en rijden nu naar Amarillo in het noorden. Eerst gingen we nog een tour doen door het stadium van Dallas Cowboys, een erg bekende American footballteam. 

Onder begeleiding van een gids kreeg je de binnenkant te zien van het AT&T-stadium, zo kwam je onder meer in de gigantische kleedruimtes van de spelers als van de beroemde cheerleaders, vipruimtes, persruimte enzovoort. Als hier 100.000 kelen worden opengezet tijdens een wedstrijd zal dat wel een overweldigende sfeer geven. 

Vooraleer we richting Amarillo reden gingen we eerst nog langs een fietswinkel, niet zomaar een winkel maar de shop van Lance Armstrong, al of niet 7voudig tourwinnaar maar Peter blijft fan van deze coureur.

Toen de verkoper vroeg waar we vandaan kwamen en hij hoorde dat we van België kwamen begon de man honderduit te vertellen. Aan het interieur kon je niet zien dat Lance de eigenaar is, het enige attribuut is de koersfiets van het merk Eddy Merckx tegen het plafond waarmee hij wereldkampioen werd en de zeven gele lampen boven de toog die de 7 gele truien moeten voorstellen. 

Daarna reden we weer verder richting Amarillo tot het een uur of 7 werd want dan werd het tijd om een camping te zoeken. De avond valt hier vrij snel dus zijn we daartegen graag aangesloten zodat we niet met kabel en darm moeten liggen sukkelen in het donker. We kwamen een camping tegen met de naam Wild Country RV-park, wat moeten we ons daarbij voorstellen. Bij het onthaal was niemand meer te bespeuren maar als ontvangstcomité stond er een man met een teckeltje en hij vertelde dat je de plaats mocht kiezen. De mens was precies heel blij van nog eens een levendige ziel te zien want hij begon te vertellen en was niet meer te stoppen. Ook niet toen we daarna nog even buiten zaten kwam hij weer eens buurten tot wij vermeldden dat wij nog moesten eten en toen had hij de boodschap verstaan. Misschien niet zo netjes maar morgen kan hij misschien tegen iemand anders zijn verhaal doen ;-)